friends

Tym razem to nie ja wracałam w porze pośniadaniowej do domu. Dziś to ode mnie ludzie wyruszali w swoich kierunkach. Najedzeni, nawodnieni mocną małą czarną, trochę niewyspani, ale za to w świetnych humorach i z pozytywnym nastawieniem do bezsłonecznej rzeczywistości. Lubię takie poranki. I to nic, że zarwaliśmy noc Że neonowy lakier na paznokciach ucierpiał, bo nie chciało nam się iść do kuchni po otwieracz do butelek i kombinowaliśmy jak sobie bez niego poradzić. Że trzeba na cito ogarnąć mieszkanie, bo syf jest niemiłosierny. Liczy się to, że impreza pożegnalna się udała! Bardzo ^^

Jest co wspominać. Stanowimy sprawdzoną paczkę przyjaciół, która przeszła razem wiele. Mamy własny język, który tylko my rozumiemy. Łączą nas prosektoryjne doświadczenia, udupianie na biochemii, budowanie obwodów na biofizyce, rycie ziółek i recept na farmie, wywalanie z zajęć (taaak - raz nawet wywalili mnie po 30 sekundach - uff - nie jestem ideałem!), zdana interna, zbiorowe potakiwanie głową, że oczywiście panie doktorze - słyszeliśmy ten szmer nad sercem. Ba! Nawet smród gnijącego ciała na sądówce jest elementem spajającym! 

Możecie się śmiać albo nie wierzyć, ale te studia bardzo mocno zbliżają do siebie ludzi. Pozytywne doświadczenia, a w zasadzie głównie te negatywne i przykre potrafiły scalić oraz zacieśnić więzy pomiędzy jednostkami, które 6 lat temu losowo zostały przydzielone do jednej grupy, i odgórnie skazane na swoje towarzystwo. Przeszliśmy ciężki obóz przetrwania. Pokonaliśmy wroga. Wygraliśmy z własnymi słabościami.  Z własnym JA. Odnieśliśmy sukces. Nie pozabijaliśmy się w trakcie.  

Mega przyjemną rzeczą jest świadomość, że ja sama mam do kogo tu wracać. Oni stworzyli mi tu Studencką Rodzinę i wspierali w trudnych momentach. Nigdy nie zawiedli. I to jest naprawdę zajebiste uczucie. :) 

A teraz pora na finalne pakowanie. Czas na ostateczną wyprowadzkę. 

Jutro oficjalnie zamykam spory rozdział mojego życia.