pierwszy tydzień

Przeżyłam pierwszy tydzień w nowej pracy. W tej prawdziwej i poważnej. Z pełnym PWZ i świadomością spoczywającej na barkach odpowiedzialności. Było intensywnie, nie miałam czasu by spokojnie usiąść i obczaić fejsa. Jako pierwszy i jedyny rezydent na oddziale stanowiłam sensację samą w sobie. Wiązało się to z wycieczkami ciekawskich delegacji z innych oddziałów celem oglądnięcia mnie - nowego nabytku. :) Śmiesznie było choć momentami czułam się jak w ZOO, a od ciągłego uśmiechania bolały mnie policzki.

Dzień pierwszy. Formalności - wiadomo. Behape, obiegówka, umowa, cuda na kiju, wycieczki do izby i urzędu by przedstawić dokumenty o rozpoczęciu pracy. Nuda.

Dzień drugi. Czuć krążącą od świtu adrenalinę. Kawa jest zbędna. Po przekroczeniu progu oddziału zostałam przedstawiona załodze, a 10 minut później byłam już na porannej wizycie. Przed 9.00 dostałam swojego pierwszego pacjenta z poleceniem zacewnikowania. Szefowa patrzyła mi się na ręce od początku do końca, lecz ręce mi nie zadrżały i rurka weszła gładko. Pan przeżył, podziękował (!) i jak na razie ma się dobrze. Niedługo potem telefon z izby, krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Kto zszedł? Ja :) Full wypas łącznie z per rectum. Na brak zajęcia narzekać nie mogłam. 14.35 przyszła szybciej niż się tego spodziewałam.

Dzień trzeci. W nocy został przyjęty pan z owrzodzeniem i martwicą stóp. Miażdżyca i te klimaty. Żeby mi się nie nudziło dostałam go pod opiekę. Przy okazji poznałam pierwszego doktora spoza swojego oddziału, którego poprosiłam o oczyszczenie rozwalającej się rany. Znajomości są potrzebne zwłaszcza, gdy w ogóle nie zna się szpitala. 

Dzień czwarty. Papiery, dokumentacja elektroniczna, program komputerowy. Wszystkie dekursusy moje. Pacjentów 20, a to oznacza, że każdego musiałam zbadać by nie strzelić sobie w kolano i nie wpisać głupoty w obserwacjach. Przyjęcia, przyjęcia, przyjęcia. 

Dzień piąty. Pierwszy samodzielnie stwierdzony zgon. Śmierć nie była dla mnie zaskoczeniem, gdyż był to logiczny koniec ciągu splecionych ze sobą zdarzeń. Jednak dziwnie się poczułam, gdy uświadomiłam sobie, że jeszcze rano przed wizytą pacjenta zbadałam i stworzyłam twórczy dekursus, a dwie godziny później zakończyłam historię choroby. Świadomość, że nigdy więcej tego głupiego dekursusu nie napiszę w pewnym sensie mnie uderzyła. Zadumałam się na moment nad kubkiem kawy by po chwili powrócić do przerwanych obowiązków. 

Podsumowując: dzieje się, dzieje! I bardzo dobrze! Oby jak najwięcej!

PS. Od Szefowej dostałam dziś kinder-mikołaja :D
PS2. Kto by pomyślał, że z własnej nieprzymuszonej woli będę codziennie czytać dużego Szczeklika i nie będę nad nim usypiać! No kto? Bo na pewno nie ja!