w czerczu

Ostatnie niedzielne przedpołudnie. Kościół. Ksiądz, który jest lekko natankowaty, aczkolwiek zupełnie nieszkodliwy i klątwa mu nie groźna. Przy bliższym poznaniu zdecydowanie zyskuje. Ot, taki starszy, czarujący i uprzejmy pan. 

Kiedyś zaspałam na "swoją" mszę i tak się złożyło, że trafiłam na kolejną celebrowaną przez niego. Pamiętam jak się strasznie zirytowałam, gdy grzmiał z mównicy używając natankowej retoryki i składni. Mówił wtedy chyba o szóstym przykazaniu i co drugie zdanie wtrącał wiedz, że coś się dzieje patrząc takim hmm... obłędnym wzrokiem skopiowanym zapewne z ytube'a. Jego target odbiorców w 95% składa się z osób w wieku mooocno zaawansowanym, reszta to takie sieroty z przypadku jak ja, więc akurat wtedy przestroga o stosowaniu tabsów, wpadkowej ciąży pozamałżeńskiej i straszeniu piekłem na nic się zdały.

Tak czy siak - od tamtej pory wyczaiłam mniej więcej jego rozkład kazań i z biegiem czasu stałam się fanką numer jeden. Gość co ma teksty czasami - głowa mała! ;D

Ostatnio wtłaczał wiernym zagadnienia szeroko pojętej miłości. Mówił o rodzinie, małżeństwach, uczuciach, bla bla bla aż w pewnym momencie przeskoczył na temat dzieci. A konkretniej uczepił się wnucząt. I padło takie oto stwierdzenie - stwierdzenie, które wywołało głośny szum, oburzenie i niemalże namacalny bunt zgromadzonych babć. 

xs: wnuczek kocha babcię zwłaszcza, gdy coś z tego ma! tak! taaak bracia i siostry! a co może mieć? pieniądze może mieć! bo jak babcia ma coś w portfelu i da wnuczkowi na lody, czipsy albo na gry komputerowe to on ją będzie kochać jeszcze mocniej! będzie ją kochać za pie-nią-dze! 

Bardzo się to widowni nie spodobało, oj bardzo. Rzekłabym, iż jego notowania wyraźnie poleciały w dół.  Zbiorowy foch unosił się w powietrzu. Siedząca obok mnie elegancka pani w kapeluszu niespokojnie się poruszyła, zwróciła w moją stronę i wypaliła nieznacznie ściszonym tylko tonem:

granny: mój wnuczek pieniędzy ode mnie nie dostaje! woli moje cia-stka! o!

O mało co nie pękłam ze śmiechu. Z trudem utrzymałam powagę i ze zrozumieniem pokiwałam jej głową na znak aprobaty próbując przywołując się w duchu do porządku. No bo cóż innego mogłam w tamtej chwili zrobić? Nic - tylko się uśmiechnąć xD