perfect!

Poniedziałek. Jest po 9. Zdołałam wmusić w siebie pół jogurtu naturalnego. Nienawidzę ustnych egzaminów. Ubrałam sukienkę przed kolano, wymalowałam usta, ogarnęłam włosy. Już byłam przy drzwiach wyjściowych, gdy uświadomiłam sobie, że na początku bloku z psychiatrii poinstruowali nas, żeby jednak trzymać się długości minimum do kolan i nie szaleć z makijażem. No to się cofnęłam, usiadłam na 10 sekund by nie zapeszyć, zmieniłam sukienkę na przepisową, zmyłam szminkę i wybiegłam z mieszkania. 

Wystałam się jak głupia na przystanku w oczekiwaniu na odpowiedni trolejbus (czy ja kiedykolwiek wspominałam, że tu komunikacja funkcjonuje według własnego rozkładu?). Chłodnawo dziś troszkę było, ale to nawet i dobrze, przynajmniej nie gotowałam się w temperaturze 30 stopni.

Podczas jazdy wertowałam notatki od przodu do tyłu i od tyłu do przodu. Aż do znudzenia. Znacie to uczucie, nie? Gdy człowiek się denerwuje, powtarza i powtarza, już nawet nie myśli, lecz bezwiednie czyta dalej, bo inaczej zacznie wariować i spirala się nakręca. No to ja tak właśnie wyglądałam - jak totalna sierota losu. 

Czytam sobie czytam, przerzucam stronę za stroną i słyszę głos z oddali...

xx: bileciki poproszę...

Jak z oddali to logicznym był fakt, że należy ów głos zignorować. Schizofrenia sama się nie powtórzy przecież. Więc ignoruję. Ale głos jest uparty i w dodatku kobiecy o wysokich tonach. 

xx: kontrola biletów, dzień dobry pani
ja: co?
xx: proszę okazać bilet
ja: aaa... o jest! - wygrzebując pomięty papierek z kieszeni
xx: a legitymacja jest?
ja: no - moja elokwencja sięgnęła zenitu
xx: a zobaczyć można?

ja: a nie wystarczy pani, że mam skrypt na kolanach i zmierzam w kierunku psychiatryka na egzamin? czy jednak mam przekopać caaaałą torebkę by pani ją znaleźć? :)

xx: to eee życzę powodzenia i mam nadzieję, że panią stamtąd wypuszczą xD

I z tymi dudniącymi w głowie słowami dotarłam do szpitala. Zajęłam kolejkę i odsiedziałam swoje. Wchodziłam w czwartej parze. Nogi miałam jak z waty. Gdy zobaczyłam treść wylosowanych pytań miałam ochotę uciec. Ale nie uciekłam, bo fizycznie nie byłam w stanie podnieść się z miękkiego fotela. Tak między Bogiem, a prawdą to się w nim zapadłam i ciężko mi było się odnaleźć. :P 

Potem poszło już z górki. Nie wiem nawet kiedy to wszystko minęło. Z całego egzaminu zapamiętałam tylko uścisk dłoni profesora i jego słowa skierowane w moją stronę - pani doktor, gratuluję - piątka! :))) Lepszego początku tygodnia nie mogłam sobie wymarzyć!

Następna w kolejności - onkologia! Raki i mięsaki - bójcie się! :D