ryli?!

Zajęcia z paczania. Podpieram ścianę i staram się oddychać w miarę regularnie, i spokojnie, i myśleć o czymś przyjemnym, bo doktor akurat wesoło majstruje igłą przy oku starszej pani. Takie tam spuszczanie płynu z przedniej komory by obniżyć ciśnienie śródgałkowe (czytaj: oko wycieka!). 

Wszystko mogę znieść (nawet poćwiartowane zwłoki na zajęciach z sądówki to przy tym pikuś), ale jest mi autentycznie niedobrze, gdy ktoś komuś robi dziwne rzeczy z oczami. Sama mogę sobie dłubać/dotykać/płukać/wyciągać masę rzeczy z oka, ale jak jestem świadkiem tego typu sytuacji u innych, to momentalnie mnie mdli, uderza mnie fala gorącego powietrza znad Sahary i widzę ciemność. W sumie nie wiem dlaczego tak reaguję, lecz tak jest i muszę z tym żyć. Jakoś. 

Tak więc stoję sobie i stoję, i modlę się w duchu by ten koszmar się skończył, gdy do moich uszu dociera rozmowa pielęgniarki z pewną lekarką. 

pielęgniarka: pani doktor, bo pani X, która jest dziś zapisana do operacji zaćmy skoczyło ciśnienie

dr: ile ma?

pielęgniarka: górne dwieście

dr: no i?

pielęgniarka: no i anestezjolog jej nie znieczuli 

dr: no i?

pielęgniarka: może zleci jej pani coś na obniżenie na szybko?

dr: ja?

pielęgniarka: ale jeśli jej się nie unormuje to spadnie na inny dzień

dr: spadnie to spadnie
pielęgniarka: o.O
dr: proszę pani - my tu nie jesteśmy od ratowania życia tylko od naprawiania oczu; jak pani chce proszę  bardzo - zamówimy transport na internę i tam jej obniżą, bo my tu nawet kaptoprilu nie mamy 

Eee dafuq?! Absurdalność całej sytuacji była niesamowita. Primo - jak to nie są od ratowania życia? Że jak okulistyka to niby już nie szpital tylko mechanik? Secundo - jak to nie ma leków? To w końcu gdzie ja niby jestem? W klinice czy w fabryce soczewkowo-rogówkowej? A gdyby babce faktycznie coś się działo to co wtedy? W imię Ojca i Syna, i módlmy się żeby któryś z izbowych pacjentów miał chociażby nitro albo epi w penie? No bez kitu, ździebko chore to jest.  

Swego czasu głośno było o sytuacji, w której jeden z pacjentów spadł ze schodów i do 'szpitala' sprowadzono eskę, bo żaden z okulistów nie czuł się na siłach by cokolwiek zrobić, i tylko grzecznie pilnowali by gość nie stracił przytomności. Gdy opowiadał mi to kolega nie chciałam wierzyć, lecz kiedy tak stałam sobie pod tą ścianą i na własne gały zobaczyłam, że takie rzeczy mają miejsce zwątpiłam już doszczętnie.

Witki mi opadły i nie mogą się podnieść do chwili obecnej. :/