psychiatria dzień 4

Mój pacjent był dziś w wyraźnie gorszej formie. Nie przespał nocy, był niespokojny i drażliwy, pielęgniarce odmówił zjedzenia śniadania, zgodził się przyjąć leki pod warunkiem uzyskania świętego spokoju, który niechcący mu zakłóciłam. Na mój widok ostentacyjnie zakrył się kołdrą po sam czubek głowy. o.O

Ok, ja mam czas. I tak wcześniej się nie urwę z zajęć, więc co mi zależy - posiedzę sobie, bo nie mam gdzie się podziać przez następną godzinę. Minęła minuta, minęły dwie, wyciągnęłam książkę i zaczęłam czytać. Przecież nie zmuszę go do rozmowy. Nie ma ochoty gadać - trudno, ja sobie w obserwacjach zawsze coś tam napiszę.

Z doświadczeń z czasów dzieciństwa wyniosłam cenną życiową naukę - przeciwnika najłatwiej pokonać jego własną bronią. Skoro gość mnie ewidentnie ignoruje, to ja mogę poignorować jego. Co mi zależy. :P Zatopiłam się w lekturze leniwie przerzucając stronę za stroną. Nie wiem ile konkretnie czasu upłynęło, wiem natomiast, że przeczytałam dwa pełne rozdziały sporych gabarytów. W pewnym momencie dostrzegłam, iż pan mi się bacznie przygląda spod swej pościelowej fortecy. Wyraźnie coś mu nie pasowało w oglądanym obrazku.

pacjent: czyta pani?
ja: czytam  (krótka piłka, jak olewać to po całości)
pacjent: a co?
ja: a taką sobie książkę
pacjent: powie mi pani o czym?
ja: o związkach
...
pacjent: lubiłem czytać, z polskiego też byłem dobry, napisałem nawet kilka wierszy
ja: ooo... akurat tego się po panu nie spodziewałam
pacjent: heh, bo to było bardzo dawno, wiele się zmieniło
(gość popadł w lekką zadumę, która aż prosiła się by ją przerwać)
ja: a o czym pan pisał?
pacjent: o bólu, o alkoholu, o biciu też, wieeeem - głupio brzmi, tak niemęsko...

I tym oto sposobem od słowa do słowa pan przybliżył mi historię swojego życia. Mówił o domu rodzinnym, wspaniałej i kochającej matce, ojcu alkoholiku, który znęcał się nad żoną. Opowiadał o swojej pracy, o pierwszych zawodowych sukcesach i kłopotach, niepowodzeniach w miłości, małżeństwie zakończonym rozwodem, pierwszym leczeniu, pierwszych myślach samobójczych, o walce i drobnych zwycięstwach.

Bardzo się otworzył, mówił, mówił i mówił, odpowiadał na moje pytania cierpliwie mi wszystko tłumacząc. Od czasu do czasu na jego twarzy tlił się blady uśmiech. Byłam niesamowicie zaskoczona, że po tylu moich podejściach w końcu mi się udało złapać z nim kontakt i że wpuścił mnie do swojego świata całkowicie się odsłaniając. Poczułam się wtedy taka dumna/ważna/wybrana/zaufana? Siedziałam przy jego łóżku ponad dwie godziny, które zleciały nie wiadomo kiedy, czas gnał nieubłaganie i mało mnie w tamtym momencie obchodziło spóźnienie na kolejne zajęcia, ponieważ ten człowiek akurat wtedy mnie potrzebował, a ja potrzebowałam jego, reszta się nie liczyła.

Ogół jego zachowania, gestów, uwalnianych słów coraz wyraźniej układa mi się w jedną całość i jestem już niemal pewna swojej diagnozy. Zobaczymy czy na egzaminie praktycznym moja rozkmina zostanie potwierdzona.