psychiatria dzień 2

Dziś nie będzie o moim pacjencie. Dziś będzie o Patryku. Patryk tak na prawdę nie nazywa się Patryk, dostał taki przydomek* zaraz po tym jak ujawnił swoje zamiłowanie do zielonego koloru. Uwielbia nosić dresy w odcieniu skąpanej w deszczu wiosennej trawy, wybiera tylko neonowo-zieloną kredkę, kiedy przyjdzie mu coś narysować, żywo reaguje na osoby mające jakikolwiek element garderoby w tej barwie. No i ma dość głęboki autyzm (a to już kolorowo nie wygląda). Generalnie Patryk przebywa w domu doglądany przez rodzinę. Jest w niezłej formie, uczęszcza na terapię, podobno robi jakieś tam postępy. Wszystko pięknie, ładnie, większych kłopotów z nim nie było. Do czasu.

Tak się złożyło, iż z racji wieku zaatakowały go hormony. A w zasadzie burza hormonów. Zrobiły mu niespodziewany desant (taaa niespodziewany.... dojrzewanie dopada każdego) rozwalając poukładany i w miarę sprawnie funkcjonujący organizm. Testosteron zaczął bulgotać niczym zawartość wulkanu i od czasu do czasu nasz pacjent wybuchał niekontrolowanym atakiem agresji. Rozwalał wszystko co spotkał na swojej drodze łącznie z samym sobą. I tym oto sposobem znalazł się w szpitalu. 

Zupełnie nieświadoma historii chłopca (i w ogóle jego istnienia) przechadzałam się po oddziale w oczekiwaniu na rozpoczęcie swoich zajęć. Idę, idę, idę, rozmyślam nie wiadomo o czym (w sumie to chyba zastanawiałam się co zrobić na obiad, ale mniejsza z tym), gdy naglę słyszę:

- aaaaaaaaaaaa

- Patryk wracaj!

- aaaaaagrhhhhhhhhh

Skamieniałam, asekuracyjnie przykleiłam się do ściany i zdążyłam tylko odwrócić głowę by dostrzec, że z prędkością światła przez całą długość korytarza biegnie metr osiemdziesiąt chłopa wymachującego kończynami w nieskoordynowany sposób, a za nim ze stoickim spokojem w oczach podąża pan pielęgniarz. Momentalnie w głowie zaświeciła mi się animowana chmurka z migoczącym napisem wtf?!

Rzut oka na prawo, rzut oka na lewo - czysto? Czysto. Można odkleić się od ściany, uff... Minęły może ze 2-3 sekundy, które osobiście wydały mi się wiecznością, a w czasie których zdołałam się otrząsnąć ze stuporu i wrócić do rzeczywistości. Choć przyznam się, iż byłam tym wszystkim lekko oszołomiona. Spoko, widocznie takie rzeczy się zdarzają, w końcu ten szpital ma prawo mieć deczko odmienną specyfikę, czyż nie? 

Po skończonych zajęciach już bardziej ostrożna namierzyłam wzrokiem uspokojonego młodzieńca siedzącego na fotelu wyłożonym materacami. Wpatrywał się w jeden punkt ufiksowany gdzieś w przestrzeni i miarodajnie kiwał się w przód, i w tył uderzając przy tym plecami o miękkie oparcie. Obok niego niestrudzenie stał pan pielęgniarz pilnując by chłopiec przypadkowo się sam nie uszkodził. 

Wychodząc ze szpitala z nieustannie migającym Patrykiem przed oczami przypomniała mi się mała panda bujająca się na koniku. Porównanie dość kiepskie i może nawet lekko nie na miejscu, lecz doskonale odzwierciedla dzisiejszy widok. Straszny widok... Psychiatria to zdecydowanie nie moja bajka. 

* to taki skrót myślowy pewnego doktora, który skojarzył to sobie z dniem Św. Patryka, kiedy to Irlandczycy przebierają się w zielone wdzianka i paradują po ulicach --> tak na wypadek gdyby ktoś nie zaczaił ;)