zmarły czy żyjący - who cares

Wstałam dziś bladym świtem. O 6:00 rano tak dla jasności. Średnio przytomna ogarnęłam się na czas i wyruszyłam na spotkanie z mpk. Gdy tylko wyszłam przed blok zaczęłam żałować, że nie przypięłam sobie biegówek do butów. Albo że chociaż nie mam raków w torebce. Poniedziałek przywitał mnie z lekko kpiącym uśmiechem waląc śniegiem po oczach, bo oczywiście musiałam iść pod wiatr by mi za dobrze nie było. I do tego ta potwornie oślepiająca białość na każdym kroku. Już chyba bardziej oczojebnej barwy natura nie mogła wymyślić. Czas wprowadzić modę na przeciwsłoneczne narciarskie gogle.

Autobus przyjechał o czasie, ale tylko dlatego, że wsiadałam na jednym z pierwszych przystanków, więc nie miał realnych szans na spóźnienie. Za to jechał prawie pół godziny. A w zasadzie to wlókł się, gdyż to, co wyprawiał nie podpadało pod definicję jazdy. W normalnych warunkach podróż zajęłaby mi maksymalnie dwanaście minut, piechotą na szpilkach tak ze dwadzieścia najwyżej. Lecz dziś dane mi było rozkoszować się ogrzewaniem włączonym na fulla oraz towarzystwem chuchających, kaszlących i kichających współpasażerów. Wiedziałam, iż miejska komunikacja dba o swoich klientów, osobiście poczułam się dziś odpowiednio dopieszczona. W sumie to powinnam się cieszyć, ponieważ moja baza zimowych wirusów została zaktualizowana totalnie za free. Ot, taka styczniowa promocja. Miodzio. 

Wysiadłam w punkcie swojego przeznaczenia i co zobaczyłam? Ano traktor. Jechał sobie na luzaku drogą. Z założenia miał odśnieżać ulice. Celowo napisałam z założenia, bo pług miał podniesiony i pewnie tak tylko sobie przejeżdżał dla ogólnej uciechy mieszkańców tego zacnego miasta. Witki mi opadły i doszłam do wniosku, że ja to chcę do mamy! 

***

siedzimy w gabinecie bezproduktywnie zużywając tlen

pielęgniarka: pani doktor, bo zarejestrował się pacjent jakiś taki dziwny
dr: no i?
pielęgniarka: no i w komputerze mi pika jakiś błąd
dr: pokaż no pani kartotekę...

wzięła kartę do ręki i przeczytawszy na głos nazwisko zmarszczyła czoło, po czym zatopiła się w głębokiej rozkminie udając, że myśli

dr: tylko wie pani, bo on nie żyje
pielęgniarka: no co też pani doktor mówi! przecież dziś dzwonił rano!
dr: mówię pani umarł w zeszłym roku
pielęgniarka: no to co ja mam teraz z tym komputerem zrobić jak umarł, a ma przyjść?
my: o.O

Dopiero później się okazało, że pacjent z zaświatów to tak naprawdę jego żyjąca jeszcze żona. Pewnie dziadkowi na złość się zmarło i teraz przewraca się ze śmiechu w grobie. Bo niby informatyzacja i inne szmery bajery, a standardowy burdel w papierach jak był tak i jest. I idę o zakład, iż trwać będzie po wsze czasy.