aj ti

Tytuł nieco zdradliwy, gdyż nie będzie ani o przemyśle IT, ani o systemach komputerowych, ani tym bardziej o nowinkach technologicznych. Będzie zaś o intensywnej terapii. 

Zostałam niedawno określona słowami bezuczuciowa i bezduszna. I może nawet coś w tym z prawdy jest, gdyby nie fakt, iż zostało to wypowiedziane w bardzo specyficznym miejscu. Akcja była osadzona w scenerii OITu, a konkretniej mówiąc w otoczeniu szeregu łózek, z których większość była pozajmowana przez nieprzytomnych pacjentów z kilometrami różnorakich rurek powpychanych wszędzie tam, gdzie to tylko było możliwe. A ja? A ja wykazałam żywe zainteresowanie. A trzeba wiedzieć, iż poza bejbami mało co mnie kręci. I cóż ja na to poradzę, że byłam ciekawa co do czego służy, jak działa, jaki ciąg zdarzeń doprowadził do takiego, a nie innego stanu danego chorego?

Bo w końcu kiedyś może mi się to przydać i nie będzie obok mnie kogoś, kto mógłby mi pomóc. Bo należy wiedzieć jak najwięcej zwłaszcza w temacie ALSu. Bo głupio nie czaić znaczenia cyferek na monitorach. Bo fajnie zdawać sobie sprawę nawet z tak głupiego faktu, iż odklejone elektrody mogą sygnalizować zatrzymanie i zamiast od razu wpadać w histerię, i wznosić oczy ku niebu lepiej dać sobie czas, i looknąć czy faktycznie owe elektrody siedzą na właściwym dla nich miejscu.

Zarzut nie posiadania emocji i bycia niewspółczującą był zupełnie nietrafiony, co spotkało się w sumie od razu z krótkotrwałym grupowym małym fochem. No bo co jest właściwszą reakcją - chęć wyniesienia czegoś z zajęć w kontekście wykorzystania tego w przyszłości czy może lamentowanie, wycofanie i ronienie łez pod ścianą? Bo albo ja jestem rzeczywiście niewrażliwa na krzywdę cierpiącego człowieka, albo to oni przeginają i za bardzo angażują się emocjonalnie. Współczucie współczuciem, lecz nie można, ba - nie powinno się wszystkiego brać do siebie i przeżywać raz za razem, ponieważ w konsekwencji się zwariuje, i pogrąży w głębokiej depresji, a wtedy nawet najlepszy psychiatra w mieście nie pomoże. Nie twierdzę bynajmniej, że najzdrowsze jest podejście typowo mechaniczne niczym z góry zaprogramowany robot. Bo tak nie jest. Najlepiej znaleźć osobisty złoty środek, swoją prywatną receptę na wypośrodkowanie reakcji. Ale nie można pozwolić by naszym zachowaniem rządziły tylko i wyłącznie uczucia, bo to my mamy się trzymać w garści i mieć obiektywne spojrzenie na chorego, a nie chory ma nas poklepywać po ramieniu, i podtrzymywać na duchu. Praca pracą, a prywatne emocje prywatnymi emocjami. Takie jest moje zdanie - poprawcie mnie jeśli się mylę.

***

Telefon z SORu, pacjent w stanie ciężkim, nie oddycha sam, bez kontaktu, mamy się przygotować. Za minutę czy dwie kolejny telefon - trzeba było go zabrać na cito na salę operacyjną, bo się okazało, że ma masywny krwotok do brzucha, więc musimy poczekać. Ok, stanowisko gotowe, zespół się zebrał, każdy wie co ma robić. Mija kolejna bliżej nieokreślona jednostka czasu, drzwi się otwierają, wjeżdża chory. 

Takich oczu szopa to ja w życiu jeszcze nie widziałam! - to była pierwsza myśl, która pojawiła się w mojej głowie. W mgnieniu oka poszkodowany pacjent został zainstalowany na wyznaczonym miejscu, podpięty pod aparaturę, przyłączony do tryliarda przewodów, rurek i rureczek, przez które albo coś się miało wlewać, albo wylewać. Doktor dowodzący ze skupieniem słuchał informacji, które padały z ust lekarza przekazującego poszkodowanego z prędkością wystrzeliwanych w serii pocisków z karabinu maszynowego. Do nas docierały strzępki...

wypadek, przejście, roztrzaskana miednica, sztywne niereagujące źrenice, ciśnienie w podłodze, wstrząs, trendelenburg, uraz na poziomie C2, przypuszczalne rokowanie... 

ponoć nie słychać jednego płuca --> bach już ktoś osłuchuje porównawczo

podejrzenie odmy --> ciach usg + chirurg czekajacy w pogotowiu

w badaniach wyszedł za wysoki potas --> pyk insulina poszła

Monitory zaczynają pipczeć --> błyskawiczne ogarnięcie wyświetlanych wartości i jeszcze szybsza decyzja --> toczymy, wciskamy leki, naprawiamy by chociaż jakoś ustabilizować sytuację, by wygrać z czasem, by przechytrzyć naturę.

Rodzina pacjenta w napięciu czeka za drzwiami. Roztrzęsieni, zdezorientowani, zagubieni. I jak w takim momencie znaleźć odpowiednio wyważone słowa by poinformować ich o fatycznym stanie, o realnych szansach przeżycia? W delikatny aczkolwiek wyczerpujący sposób? Tak by wiedzieli na czym stoją? Jak ich przygotować do ewentualności śmierci bliskiej im przecież osoby? Jak powiedzieć, że powinni się pożegnać, bo być może to są ich ostatnie wspólne chwile? No jak? Gdzie mamy się tego nauczyć? I kto ma nas tego nauczyć?

Heh...

Szczerze podziwiam lekarza, który w niesamowicie taktowny i profesjonalny sposób przeprowadził z nimi szalenie trudną rozmowę dbając przy tym, by mimo otaczającego ich chaosu oraz niespodziewanych i niewątpliwie tragicznych wydarzeń czuli się choć w miarę stabilnie, i by nie mieli wrażenia, iż są pozostawieni sami sobie. Nie było w nim nic z wyższości, nic z suchych oraz wyzutych z emocji słów, nie wykonywał sztucznych czy też nadmiernie ekspresyjnych gestów, nie potraktował ich schematycznie ani na odwal. Był w tym wszystkim po prostu ludzki. Chciałabym kiedyś być taka jak on i nie zatracić się w rutynie.

***

Heh anestezjo - kusisz i kusisz...