hał hał hał!

Biegnę na zajęcia. Znów za późno wyszłam. Heh, zachciało mi się jajecznicy na śniadanie to teraz mam. I na dodatek jeszcze ten durnowaty śnieg trafiający prosto w oczy. I ten przykryty puchem lód, i te wydeptane ścieżki, które wymuszają nieustanny slalom na chodniku. Ko-cham zi-mę! Dobrze, że dziś nie jest poniedziałek, bo cudownie by się tydzień zapowiadał. No ale jak trzeba to trzeba. Przecież świat się zawali jeśli się spóźnię, szpital nie ruszy, zabiegi się nie zaczną, pacjenci nie będą się leczyć, nie wspominając już o fascynującym seminarium - bo ono to na bank się beze mnie nie rozpocznie! :]

Więc gnam na złamanie karku (tudzież kończyn;) na skróty pomiędzy blokami. Wieczorami strach tamtędy przechodzić, lecz mam świadomość, iż o poranku wszystkie większe zbiry jeszcze smacznie i błogo śpią jak te niewinne aniołki, także czuję się w miarę bezpiecznie.

Idę, idę, idę i z daleka widzę prześlicznego szczeniaczka wesoło biegnącego w moim kierunku z oczojebną pomarańczową frotką na główce (shih tzu jakby ktoś był ciekawy). No i ten piesio biegnie, biegnie, biegnie, a w oddali słychać twardy, niski męski głos:

Puszek, qrwa, tylko nie na ulicę!

Przystanęłam, zlokalizowałam potencjalnego właściciela i parsknęłam niekontrolowanym śmiechem. Po drugiej stronie chodnika stał jakiś taki sztucznie nadmuchany gość w kapturze, w dresikach z pumy, z rękami w kieszeni, obowiązkową gumą w paszczy i standardowym złowrogim spojrzeniem spode łba. Pewnie gdyby było ciemno to bym się może nawet i lekko przelękła. Lecz jego widok w połączeniu z mega słitaśnym i przeuroczym psiakiem stanowił tak niesamowity kontrast, iż nie mogłam przestać się rechotać. 

Ale jakimś tak cudem zdołałam się w miarę ogarnąć, pogłaskałam Puszka, który ochoczo podskakiwał wymachując szczęśliwie ogonkiem na prawo i lewo, po czym przeszłam przez jezdnię, i mijając groźnego blokersa rzuciłam tylko przez ramię: masz spoko psa obronnego koleś!