minis

Wychodzę rano z domu jest minus dwa-trzy stopnie, para bucha z ust, chłód doskwiera. Gdy wracam z pracy nagle jest plus piętnaście, jarzy słońce (i chwała za to!) i jest zdecydowanie za ciepło na sweter oraz płaszcz. Ubiorę się za lekko - marznę rano. Ubiorę się za grubo - prażę się popołudniu. Tak źle, tak niedobrze. Nie dogodzi mi.

Oddział miniaturowych ludzi okazał się moim miejscem na ziemi (zobaczymy ile jeszcze takich miejsc się objawi w ciągu kolejnego roku). Czuję się tam jak ryba w wodzie i po początkowym onieśmieleniu nie ma już ani śladu. Załoga jest przesympatyczna, szef nie dość, że mądry i z pasją, to na dodatek chętny do inwestowania w młodych ludzi wykazujących zainteresowanie tematem. Wszędzie jest różowo, czysto i pachnie zasypkami dla niemowląt. 

Przez miniony tydzień nauczyłam się więcej niż przez cały trzeci rok pediatrii. I owszem, gdybym nie była chętna to nikt by mnie do niczego nie zmuszał - mogłabym iść sobie spokojnie do domu. Ale skoro chcą mi coś pokazać, to czemu nie skorzystać? Więc badam, badam i jeszcze raz badam. Najpierw wspólnie ze swoim doktorem, potem pod jego czujnym okiem, a obecnie w pełni samodzielnie. To jest niesamowicie budujące, gdy z dnia na dzień wzrastają umiejętności i wiara w siebie, zakres obowiązków się poszerza, a personel traktuje cię bardziej jak swego niż jak zwykłego szarego stażystę.

A poza tym można wynieść wiele praktycznych rzeczy, które potem będą nieocenione przy wychowywaniu własnych bejbów. Także nawet jeśli dzieciologiem nie zostanę to czas spędzony na oddziale na pewno stracony nie będzie.  

A co mnie najbardziej na razie zaskoczyło? Hmm... Chyba to, że wcześniaki nie płaczą. One miauczą. ;D