tydzień drugi

Mam nową ksywkę. Szefowa oficjalnie nazwała mnie przedszkolakiem, co radośnie przyjęło się wśród załogi. Mnie to cieszy, gdyż znaczy to ni mniej, ni więcej, że w robocie zostałam w pełni zaakceptowana. :)

Poniedziałek i wtorek: wiadomo, zgon za zgonem. Co się naklikałam w programie komputerowym by zakończyć historie to moje. 

Środa. Zostałam obczajona chyba już przez cały szpital. Idąc korytarzem nie wzbudzam już aż takiej sensacji jak na początku. Aktualnie przekształciło się to w miłe dzień dobry. Wszyscy mnie znają z widzenia i się uśmiechają na mój widok, ja natomiast nadal mam problem z rozróżnianiem kto jest z jakiego oddziału i kiedy go poznałam. :P Cóż... może kiedyś się nauczę :)

Czwartek. Wypuściłam swojego pierwszego pacjenta, którego przyjmowałam w pierwszy dzień pracy. Prowadziłam go pod nadzorem szefowej słuchając jej uwag i rad, i mogę śmiało rzec, iż dałam radę. Nie ma co, wręczając mu wypis i recepty rozpierała mnie duma! Szefowa stwierdziła, iż awansowałam do grupy lekarskich przedszkolnych starszaków. :)

Piątek. Kolejny zadowolony pacjent poszedł na chatę. Ledwo co zdążyłam z papierami, choć i tak zostałam dłużej niż powinnam. Stworzyłam 23 dekursusy, dwa wypisy, które zrobić musiałam i kolejne dwa, które przygotowałam na poniedziałek by ulżyć sobie w cierpieniu po weekendzie. Choć i tak czuję, że to będzie istny sajgon. 

Poza tym zostałam oddziałowym specem od wpychania panom rurki tam, gdzie wpychać się rurek nie powinno. Teraz gdy trzeba kogoś zacewnikować zjawiam się ja. Mina jednego z młodszych panów leżących na oddziale, który zobaczył mnie jako swojego kata była nie do opisania. Zaskoczenie w połączeniu z przerażeniem, a do tego odrobina rozbawienia mimo wszystko. Skorzystałam ze stażowego doświadczenia by przy tej zacnej czynności nie patrzeć się swej ofierze w oczy i poszło gładko. A przynajmniej ja byłam zadowolona, pan raczej też, bo się nie skarżył. Ba! Nawet słówkiem się do mnie wtedy nie odezwał :P