wesołe bezrobocie

Od poniedziałku jestem oficjalnie na zasiłku. Zmaterializowałam się na 7:15 w PUPie (otwierali o 8:00) i zajęłam kolejkę. Byłam szósta. O 7.30 było już jakieś 13 osób. Pół godziny później ponad 20. Gdy wychodziłam poczekalnia była wypełniona do granic możliwości. Tłum zgromadzonych osób przeróżny, jedni - jak ja - po raz pierwszy, inni zaprawieni w boju. 

Weszłam o 9.00 i siedziałam przed panią na krzesełku równe 20 minut. Podczas zbierania urzędniczego wywiadu nie obyło się oczywiście bez wpadki. 

urzędniczka: imię i nazwisko

urzędniczka: adres

urzędniczka: rodzice?

ja: eee... (nie wiedząc o co konkretnie pyta) żyją!

urzędniczka: (mina jakbym była skretyniałą idiotką) nie proszę pani, czy rodzice mają gospodarstwo rolne!

ja: lol :D

***

urzędniczka: wykształcenie

ja: wyższe

urzędniczka: dyplom poproszę... lekarz? pani (lustrując mnie wzrokiem) jest lekarzem?

ja: no tak

urzędniczka: i pani jest bez pracy?

ja: no tak

urzędniczka: poważnie?!

***

urzędniczka: języki obce

ja: angielski, niemiecki i łacina (postanowiłam sobie pożartować, pani nie zaczaiła)

urzędniczka: stopień znajomości
ja: komunikatywny
urzędniczka: łacina też???
ja: rosa pulchra est proszę pani!*

I tak od słowa do słowa uzyskałam status żyjącego na koszt państwa. Okresy ZUSowskie będą miały ciągłość i głodowa emerytura będzie moja :P Kwota zasiłku w wysokości 583zł nie powala, ale zawsze mogło być gorzej. I tak się tylko zastanawiam - gdyby mi przyszło faktycznie utrzymać się stricte z tych pieniędzy, to co ja bym zrobiła? Jak żyć?

* jedyne zdanie jakie wyniosłam z lekcji tego pięknego języka z liceum :P