jestem, jestem

Dobra, już się ogarniam. Nie było mnie tu tak długo, że samo usuwanie spamu z blogowej skrzynki zajęło mi ponad 10 minut... Na zaległe maile odpowiem w perspektywie nadchodzącego tygodnia, obiecuję.

A to wszystko dlatego, że ostatni miesiąc to czas niesamowicie intensywnych rozkmin wszelakich oraz wybierania najlepszej z dostępnych ścieżek życiowych. No i musiałam odpocząć psychicznie od tego zgiełku i stresu, od niekończących się pytań "i co w końcu wybrałaś?", "kim zostaniesz?", "a dlaczego tak? przecież rok temu mówiłaś o czymś zupełnie innym?!", "jesteś pewna?", "ahaaa... to nie mogłaś iść na coś lepszego?". Wierzcie lub nie, ale jest to męczące i z każdym kolejnym tego typu pytaniem odechciewało mi się wyjaśniania zawiłości systemowych i bycia miłym rozmówcą. Potrzebowałam nabrać zdrowego dystansu, odciąć się od rzeczywistości, pobyć sama ze sobą. Rozumiecie, nie? Teraz jest mi już o wiele lepiej i czuję, że znów jestem tą wesołą i radosną osobą co wcześniej. Wracam do żywych! 

LEK napisałam identycznie jak ostatnio. Fakt, że nie potrzebowałam rozbijać puli punktów, bo ani kardiologia i radiologia, ani derma tudzież oko nie były w kręgu moich zainteresowań. Lecz niesmak pozostał, ponieważ wydawało mi się, iż byłam do niego naprawdę świetnie przygotowana. Z namaszczeniem wpatrywałam się w ogłoszoną listę rezydentur i rozmieszczeniem miejsc szkoleniowych. Analizowałam i analizowałam, a od tego analizowania bolała mnie tylko głowa. Co się najeździłam po szpitalach to moje. Co się nasłuchałam to moje:

- tak, ależ oczywiście, że może pani ubiegać się o miejsce u nas

- wisi mi to kto tu przyjdzie, decyduje kolejność na liście

- no wie pani... ja to bym wolał mężczyznę, bo rezydentki mi w ciążę zachodzą, pani rozumie

- miejsce jest, ale już jest komuś obiecane

- miejsce? jakie miejsce? u mnie jest miejsce? ja tego nie ogarniam, ale skoro w urzędzie tak mówią... 

Zrezygnowałam z anestezji, mimo że nadal po właściwej stronie parawanu czułam się jak ryba w wodzie. Jednak rozsądek mówił mi, żebym nie szła tą drogą. Pediatrię też odpuściłam ku wielkiemu zdziwieniu otoczenia. Miałam wrażenie, że bejbologia przykleiła się do mnie jak taka łatka, bo idąc na studia szłam z nastawieniem zajmowania się dzieciaczkami i tak już zostało, zaszufladkowałam się na własne życzenie. Rodzinną skreśliłam dlatego, że nie wyobrażam sobie ograniczenia samej siebie do pojemności gabinetu. Zgadzam się z tym, że ta specka daje swobodę w decyzyjności, że jest szybka i idealna dla kobiety, ale mnie potrzeba przestrzeni i szerokiej możliwości rozwoju, a gabinet ma być tylko dodatkiem.

Moja specka marzeń, której otworzyć się nie dało odpadła sama przez się. Choć w jednym ze szpitali zaproponowano mi wolontariat, mimo że nawet szkoleniówki tam nie ma i nie wiadomo czy będzie w perspektywie roku. Kpina! Ja jestem bardzo spokojną osobą. Serio. Wybitnie trudno mnie wyprowadzić z równowagi. Jak do tej pory udało się to nielicznym osobom. Lecz gdy usłyszałam słowo na wu, które oznacza dymanie za darmochę i pracę poniżej jakiejkolwiek krytyki, to roześmiałam im się w twarz. Autentycznie. Wyobraźcie sobie ich zdziwienie, gdy pewnym siebie głosem powiedziałam, że "państwo chyba żartują! nawet prostytutka otrzymuje za swoją pracę wynagrodzenie!".  Także tego... 

Koniec końców wybrałam internę. Królową medycyny. Będę musiała mieć łeb jak sklep i anielską cierpliwość do historyjek o wnuczkach, i życiu w głębokiej komunie, ale myślę, że jestem w stanie to osiągnąć. Na moją decyzję wpłynął też fakt, iż znalazłam oddział, na którym przyjęto mnie z otwartymi ramionami i zaproponowano godne warunki pracy. Co prawda na dzień dzisiejszy nie wykluczam zmiany specki w perspektywie czasu (chyba, że rząd przyklepie ustawę okołobudżetową...), jednak jestem naprawdę pozytywnie nastawiona. I czuję, że wybrałam dobrze. W końcu odzyskałam spokój. :)