chyba...

Chyba powinnam się odezwać. Nawet tak wypada. Także tego... żyję i mam się całkiem całkiem :) Witam po krótkiej i niezamierzonej przerwie :)

Szpitalne życie pochłonęło mnie w całości. Oddział w godzinach 7.00-14.35 to mój drugi dom. No powiedzmy, że taki dom w formie metafory, ponieważ doskonale się na nim czuję i znam już praktycznie każdy kąt. Faktem jest to, że przez ostatnie 5 miesięcy wracałam na własną chatę padnięta jak po przebiegnięciu Półmaratonu Warszawskiego i nie miałam nawet siły by oglądać chirurgów, lecz mimo to czuję, że jestem we właściwym miejscu z właściwymi ludźmi. 

W trzecim miesiącu pracy rozpoczęłam dyżury w nocniku. Jadąc na pierwszy myślałam, że umrę ze strachu. Autentycznie! Jaki ze mnie wielki doktor?! Z czym do ludzi?! Prowadząc monolog wewnętrzny wyrzucałam sobie, że musiałam być niespełna rozumu w chwili podpisywania umowy i powinnam była myśleć, a nie bujać w obłokach. No, ale skoro już powiedziałam A trzeba było dopowiedzieć Be... 

Z tamtego dnia pamiętam tylko tyle, że była pełna poczekalnia ludzi. Czarno znaczy się na korytarzu. I że z gabinetu wytoczyłam się na siku po 6ciu godzinach przyjmowania ciurkiem. Ach, i pamiętam jeszcze, że ok. 1.00 w nocy dopadł mnie wilczy głód, i pochłonęłam w całości 3 kanapki na raz (czyli cały prowiant jaki miałam, a który w normalnych warunkach powinien mi wystarczyć na cały dzień!). No i doskonale pamiętam pacjenta, który przyszedł do mnie z biegunką od nocy* trzy minuty przed końcem mej dyżurowej męki... 

*biegunka od nocy, czyli wg nomenklatury szarego ludu = jeden luźny stolec i nic poza tym