aaa psik!

Wracam z pracy do domu osiedlową ścieżką. W moim kierunku zmierza typowy blokers. Łysy, napakowany, bez jakiegokolwiek wyrazu twarzy. Idzie, idzie, idzie i w pewnym momencie rozlega się głośne kichnięcie. Ale takie naprawdę donośne i niesione przez echo.

blokers: aaaaa psik!

ja: z automatu na zdrowie!

blokers: hollywoodzki uśmiech i totalnie zaskoczona mina eee dziękuję! :D

Tego samego dnia wychodziłam na wieczorne spotkanie. Ponieważ byłam już lekko spóźniona wybrałam drogę na skróty. Stukam obcasami na prawo i lewo, i widzę w niedalekiej odległości od siebie stado bezwłosych facetów w odpowiedniej stylizacji, w sensie podstawę stanowił dres oraz adidasy. Zauważyli mnie - to było oczywiste. Miałam na sobie ich wzrok i czułam przez skórę wiszącą w powietrzu niewypowiedzianą zaczepkę. 

Musiałam ich minąć, nie było innego wyjścia. Przechodząc obok jeden z nich zagwizdał, reszta zaś zaczęła się momentalnie rechotać (bo śmiechem tego nazwać nie można). I wtedy z grupy wyłonił się mocny, znajomy mi skądś głos, a po nim nastała martwa cisza:

blokers: zamknąć się pały, ta mała to mój ziom i wara wam od niej!

I tu stał się cud. Grupka się rozstąpiła robiąc mi miejsce niczym morze pod wpływem uderzenia mojżeszowej laski. Takiego posłuchu pośród członków osiedlowego stada dawno już nie widziałam. Nie zwalniając kroku odwróciłam głowę i zauważyłam, że wypowiedział to nie kto inny jak poranny kichający blokersik. Rzucił mi łobuzerskie spojrzenie, na które odpowiedziałam lekkim skinieniem głowy z półuśmiechem i poleciałam dalej w swoją stronę.

No to eee... chyba mam nowego kolegę i powinnam się z tego cieszyć, nie? :D