czy to ty, czy to ja?

Nie ogarniam. Tyle się ostatnio dzieje, że totalnie nie nadążam za rzeczywistością. Praca, dom, dom, praca, impreza, znajomi, znajomi, impreza ... s-e-e-e-n ... i tak w kółko. Nie to, że narzekam albo jest mi z tym źle, choć wciąż poranna pobudka mnie dobija. Sęk w tym, iż po intensywnym tygodniu (pisząc intensywnym mam na myśli taki naprawdę mocny medyczno-prawniczo-politechniczny fun), kiedy wreszcie łapię chwilę tylko dla siebie i znajduję czas na zwolnienie tempa wolę posiedzieć, i luzacko włączyć wewnętrzny proces rozmyślania oraz rozkmin wszelakich zamiast ożywiać życie w sieci. No zwyczajnie musicie mnie zrozumieć. ;)

***

Przyjęcia na oddział. Wychodzę na szpitalny korytarz, wyczytuję nazwisko, z krzesła podnosi się starsza pani i idzie w moim kierunku.

ja: zapraszam panią do gabinetu

pacjentka wchodzi i bacznie się rozgląda po pomieszczeniu

ja: dzień dobry, nazywam się tak i tak, jestem lekarzem i przeprowadzę z panią wywiad chorobowy

pacjentka: nie

ja: ale co nie?

pacjentka: nie nazywam się tak

ja: jak?

pacjentka: tak jak pani powiedziała i tu wymawia moje nazwisko

ja: to jeszcze raz; ja nazywam się tak i tak, a pani to pani Kowalska, zgadza się?

pacjentka: nie 

ja: jak się Pani nazywa? 

pacjentka: Kowalska

ja: czyli tak jak przed chwilą powiedziałam

pacjentka: nie! babeczka się ewidentnie zaczynała nakręcać

ja: to w czym leży problem?

pacjentka: bo ja (i tu wskazuje palcem na siebie) jestem Kowalska, a pani (i groźnie wymachuje mi wskazicielem przed oczami) to dla mnie zupełnie obcy człowiek jest!

ja: ...