appendix

Izba. Roboty od cholery, ludzi jak mrówek, jako stażyści stajemy na pierwszej linii frontu i robimy wstępny triage. Jestem już lekko znudzona, bo mimo nawału osób nie trafił się nam jeszcze żaden ciekawy przypadek. Personelowi izby to jak najbardziej odpowiada, my natomiast jesteśmy bandą wygłodniałych prawie-już-ale-jeszcze-nie-do-końca-lekarzy i jesteśmy głodni emocji :P

Dostałam od pielęgniarki kartę. Skierowanie od rodzinnego - ostry ból brzucha, podejrzenie zapalenia wyrostka robaczkowego. Nie zaprzeczę - uśmiechnęłam się sama do siebie, bo to sugerowało, ze w końcu coś się zacznie dziać. 

Wychodzę na korytarz, czytam nazwisko i w napięciu oczekuję na mojego cierpiącego pacjenta. Patrzę - idzie gość, młody wysportowany chłopak, uśmiecha się szeroko jak gdyby nigdy nic. To mi się nie spodobało - normalnie powinien zwijać się z bólu. Ale przecież są leki, nie? Myślę sobie - może się naćpał przeciwbólowych i dlatego taki luzak. 

Gadka szmatka, bla bla bla, zebrałam wywiad - bóle brzucha od tygodnia. Ręce mi opadły* po raz pierwszy. Ok... Pan kręci się na kozetce i widać, że walczy ze sobą, że chce mi coś powiedzieć. Spoko, porozmawiajmy jak dorośli ludzie.

ja: co się dzieje proszę pana?

gość: bo widzi pani, bo ja, no wie pani...

ja: śmiało

gość: tydzień temu to ja byłem w knajpie z kolegami

ja: i?

gość: i popełniłem wykroczenie żywieniowe! 

ja: wykroczenie? 

gość: jak kretyn kebaba zjadłem i mnie pokarało, i teraz brzuch mi napier... no wie pani - boli mnie!

ja: yhm... tylko się nie śmiej, tylko się nie śmiej, tylko się nie śmiej 

Tu ręce opadły mi po raz drugi. Bo gdybym to ja miała lądować u lekarza za każdym razem, gdy popełnię wykroczenie żywieniowe to nie opłacałoby mi się wychodzić ze szpitala. Lecz ok - facet widocznie na diecie był i go sumienie gryzło, więc jak na spowiedzi musiał wyrzucić z siebie zalegający grzech ciężki. Czaję bazę.

ja: zbadam teraz pana, dobrze? 

gość: proszę

Głowa, gardło, węzły - czysto. Płuca, serce, ciśnienie - norma. Oglądam, dotykam, zaglądam - żeby było całościowo - bo pan był cierpliwy bardzo i ładnie współpracował, więc czemu nie skorzystać :) Odsłoniłam mu brzuch - patrzę, a tam przepiękna blizna w standardowej lokalizacji. 

ja: miał pan usunięty wyrostek?

gość: dwa lata temu

ja: lekarz rodzinny pana zbadał?

gość: nie, a czemu pani pyta? 

ja: aaa tak dla jasności

W tym momencie całkowicie zwątpiłam i ręce opadły mi po raz trzeci. No brak słów - wszystkie najczarniejsze powiedzonka o doktorach z peozetu stanęły mi przed oczami. Komentarz zostawię dla siebie, bo zawiera niecenzuralną opinię. Heh...

Mój pan pacjent, który miał być pacjentem ostrym totalnie mnie rozczarował (dobrze dla niego, nudno dla mnie). Koniec końców po zrobieniu mu podstawowej diagnostyki i przyciśnięciu go do muru by wydobyć więcej informacji okazało się, że tak naprawdę przetrenował się na siłce chcąc spalić rzeczonego kebaba i dokuczały mu zakwasy. Kto się kiedykolwiek w ten sposób porządnie załatwił wie o czym mówię. Ja to znam z autopsji, więc rozumiem ten ból. I to by było na tyle z medycznej zagadki, która miała być wielką i pasjonującą lekcją, a jaka się okazała w rzeczywistości - sami możecie ocenić.

Wniosek? Badać, badać i jeszcze raz badać bo potem wstyd jest niesamowity... 

                    *

o tak mi ręce opadały :P